de mens zit raar in mekaar

Af en toe vraag ik me af waar ik nu weer mee begonnen ben. De wereld laten weten wat ik denk. Hoe haalt iemand het ooit in zijn hoofd?
Ik heb natuurlijk wel mijn redenen... tenslotte hoop ik mijn gedachten zo een beetje beter te ordenen. En hoop ik ook dat mensen hier iets van opsteken. Want als ik één ding geleerd heb de laatste tijd, dan is het wel hoe belangrijk mensen voor elkaar zijn. En om te weten dat er mensen zijn die 'in het zelfde schuitje zitten'. Ik heb alvast veel gehad aan andere blogs die ik gelezen heb. Wat me alleen vaak opvalt is dat het blogs zijn van mensen uit nederland. Waar blijft ons kleine belgenlandje in heel dit verhaal?

Nu ik er toch over bezig ben, gisteren stond ik ineens bij iets stil. Bij het feit hoe vlug iets voor mensen een gewoonte, een routine kan worden. Als mensen vaak iets meemaken staan ze er niet bij stil dat dit voor iemand anders misschien wel een de eerste keer kan zijn.
Wij kunnen nog zoveel anderen hun verhalen horen, of lezen,... proberen te begrijpen, of zelfs denken dat we helemaal weten wat ze voelen. Maar een feit is, ooit komt er een moment dat we het zelf meemaken... pas dan zien sommige in hoe weinige zo toch wel weten. Maar ik vind het belangrijkste dat de mensen rondom, beseffen dat ieder mens anders is. Dat iedereen de gedachte van routine even van zich af houdt. Dat je beseft dat als je iemand tegen komt, dat hoe vaak je het ook al bij andere hebt meegemaakt, het voor deze persoon de eerste keer kan zijn.
Ik weet dat ik nu best wel es verwarrend kan overkomen, maar ja, dan wordt het maar eens tijd dat jullie die grijze hersencellen eens gaan laten werken en er es over nadenken. Wie weet begrijp je wel wat ik bedoel... of kom je wel tot een heleboel andere gedachten.

Ooit... lijkt zo een raar woord. Er zijn dagen waarop ik het woord het liefst uit de woordenboek zou doen verdwijnen. Zo van die dagen waarop je toch niet verder kijkt. Of gewoon even realistisch bent. Of even alle hoop verloren...
En dat zijn er dagen, waarop het het mooiste woord op aarde kan lijken. Dan vind je je dromen weer, en durf je er ook werkelijk in geloven. Dan denk je... ooit lukt dit me wel.
Ik wou dat er alleen nog van die laatste dagen waren, maar spijtig genoeg begin ik te beseffen dat ik meer van die andere dagen krijg. Alleen besef ik een ding heel goed, ... even ergens niet meer in geloven, betekent nog niet dat je het helemaal opgeeft.

Koppen

Daarjuist gezien dat het vanavond in koppen over 2 10-jarige met muco gaat. Ze moeten kiezen of ze longtransplantatie willen. Komt ons dat bekend voor? ;)

Volgens de website:

"10 jaar en kiezen tussen leven en dood
'Ze is zo jong en klein en nu moet ze beslissen over leven en dood', vertelt Julie, de moeder van Hannah. Hannah is 10 jaar en heeft mucoviscidose, een ongeneeslijke ziekte die op lange termijn dodelijk is. Haar enige redding is een longtransplantie. Maar de wachttijd is lang en de operatie gevaarlijk. De helft van de wachtenden sterft bovendien voordat er donororganen zijn gevonden. Het Britse Channel 4 volgde gedurende 2 jaar twee 10-jarige mucopatientjes, voor wie de klok tikt."

Kijken dus!!!!!!!!! :p

Schrijf straks of morgen nog meer, maar ben nu zo moe.. Tja, wanneer niet :)

christmas time!

Er zijn zo van die tijden in het jaar dat men kerstmis noemt...

In de zomer heb ik soms zin om kerst te vieren (sommige herinneren zich die momenten wel :p), maar dan kijkt iedereen eens raar. Tja, het hangt toch allemaal samen met een gevoel dat je hebt. En nu met kerst ontbreekt dat gevoel een beetje... Hoewel ik moet zeggen dat ik toch van mijn 2 daagjes genoten heb.
En het is alvast een goed excuus om niet te hoeven blokken ;)

'k Begin me ook stilaan wat beter te voelen, wat na de laatste dagen heus wel eens mocht. Hoewel het nog niet helemaal in orde zit. En af en toe komt dat ook het geloof terug, dat alles weer ik orde komt,... het gevoel dat af en toe eens verdwenen kan zijn.

'k Ben eigenlijk vreselijk moe, dus zal bij dit tekstje blijven.

Voor iedereen: Een vrolijk kerstmis!!!!!!

crazy me starts blogging!!!

Dus, weer zoiets in mijn hoofd gekregen... Vanaf nu vind je me hier terug.
En ja, vinden zal je me... misschien zelfs beter begrijpen... daar zijn woorden voor.

Crazy me staat gelijk aan ikke, Veerle dus. 19 jaar, in de week kan je me wel es in Gent vinden, vermits ik daar een studiootje huur. :) Ik zit in m'n 1e jaar psychologie aan de unief, en dat gaat zo met vallen en opstaan, zoals je verder wel zal lezen.

De laatste jaren wordt mijn leventje een beetje door elkaar gesmeten. Ik heb muco (CF) en blijkbaar heeft m'n lichaam besloten mij dat maar eens duidelijk te maken. Rond april kwamen de woorden transplantatie ter sprake... en dan denk je, en dan denk je... en ja, dat is wat ik doe, denken...
Het heeft tot begin december geduurd voor ik naar erasmus ging (Brussel). Daar heb ik mijn onderzoeken gedaan. Daar ben ik "goed" en "slecht" genoeg bevonden om op de lijst te komen. Alleen is mijn hoofd het daar nog niet helemaal mee eens. Met het idee "lijst" wel, maar met het idee transplantatie nog niet. Dus houden ze me in erasmus nog passief. Ik schuif wel op, maar ik word nog niet opgeroepen.
Een wachtlijst van langer dan een jaar... tja, het heeft zo zijn voor-en zijn nadelen.

Ondertussen probeer ik mijn leven een beetje verder te leven. Hoewel ik moet zeggen dat dat heel moeilijk wordt. Naar de les gaan is op dit moment een beetje een hel. De blok komt eraan. 'k Heb experimenten te weinig gedaan, m'n observaties zijn uitgesteld... Maar de wereld wilt dat ik meedraai.
Even stiekem tussen ons: af en toe denk ik aan het opgeven van mijn studie. Alleen, doe ik het nog veel te graag. En wat moet ik dan een hele tijd. Maar ja, wat moet ik nu een hele tijd.
Waarom zit er geen handleiding bij mijn leven???

m'n sociaal leven draait op een laag pitje... blijkbaar ligt het begrip bij studenten nogal laag. Misschien kan ik hun dat wel niet kwalijk nemen. hoe leuk is het om steeds te moeten vertellen wat ik gemist heb, om steeds af gebeld te worden omdat ik ziek ben, om steeds rekening ermee te moeten houden... Tja, begrijpen doe ik het soms wel. Nu alleen nog wachten op het wederzijds begrip...

Af en toe denk ik dat ik het me allemaal inbeeld, of vraag ik me af, waarom heel de wereld lijkt door te gaan, en ik stil blijf staan.
Daarom schrijf ik vanaf nu, hier staat de wereld even stil. Of tolt hij juist op miljoenen snelheid voort, in mijn hoofd...