Bericht van Kelly (2) bericht voor Veerle

- “ Hey hoe gaat het met je Kelly?” “Ow goed bedankt”
- “Fijn te horen dat alles weer goed gaat, want eerlijk, je hebt je laten gaan de laatste maand he?” “Euhm misschien ja, maar heb ik dat recht dan niet”
- “Goh jah misschien wel, maar het is een maand, nu moet ge u der toch wa over gaan zetten hoor”


een niet zo alledaags gesprek dat ik heb, bijna elke dag, maar elke keer in een andere vorm, ik lieg als ze me vragen hoe het gaat, want de meesten willen het toch niet horen. Ze zijn niet zoals jij Veerle, jij wou het altijd horen, je was kwaad als ik loog om je te sparen! Je wou me kennen en je wou er zijn voor mij. Je wou weten hoe het met me ging, ook al ging het slecht.
Zij willen dat niet. Je hebt er ooit over geschreven, hoe mensen enkel vragen hoe het gaat om het te vragen, maar vaak niet eens wachten op een antwoord.
Je hebt gelijk, dat merk ik nu wel.

Het gaat erom dat iedereen wil dat ik gewoon verderga met leven, maar dat is zo moeilijk zonder jou m’n lieve Veerle.
Wat doe je als je enige houvast in het leven er niet meer is?

Ik vecht elke dag lieve Veerle, omdat jij het zo wou, omdat jij niet zou willen dat ik opgeef. Elke dag vecht ik, om het einde te halen. Om mezelf recht te houden, zoals jij bijna 5 jaar lang gedaan hebt voor me.
Ik ben hulpeloos zonder je m’n lieve meid. Ik loop verloren in deze grote donkere wereld zonder m’n sunshine die m’n weg verlicht (in elke zin van het woord).

Een maand al veerle, Een maand en drie dagen om precies te zijn. Zo lang al is je fysieke nabijheid verdwenen! Maar de gedachte aan jou is sterk! Sterker dan ooit!

Ik probeer – net zoals alle anderen – op mijn manier je levend te houden in m’n hart.

Ik ben bezig aan een scrapboek van jou. Met foto’s en teksten en zoveel meer. Je zou ervan houden! Je ZAL ervan houden.

Een maand is zo snel voorbij. Té snel. In die maand, die zo kort lijkt, maar toch ook weer zo lang, is er zoveel gebeurd al in m’n leven.
En elke keer als iets gebeurde (m’n rijbewijs halen, beslissingen nemen over school, dingen over de floorball) vroeg ik me af wie ik het nu moest gaan vertellen.
Want jij bent er niet meer.

Je bent zoveel meer dan een vriendin, je bent m’n soulmate… Je hoefde maar een blik op mij te werpen om te zien hoe ik me voelde. Ik hoefde niet veel woorden te verspillen om jou alles te vertellen.

Weet je nog Veerle, die avond op je kot, met Bram?
Toen was het ook zo. Wij moesten maar een blik delen om elkaar te begrijpen. Bram snapte het natuurlijk niet, waardoor wij kreupel lagen . Zo’n dingen hou ik vast.

Ik hou me vast aan jouw kracht die ik nog steeds voel. Want zelfs nu je er niet meer bent, ben je nog degene die me ondersteunt en leidt.

Ik zou nog zoveel kunnen zeggen, nog zoveel willen zeggen, maar woorden schieten me tekort.

Ik mis je m’n lieve meid! Maar je stralende glimlach staat voor altijd in m’n hart gegraveerd.