daar gaan we weer

Even kort berichtje. Sinds vorige week donderdag weer opgenomen in ziekenhuis. Ik had nog een weekje thuis geprobeerd met orale antibiotica, maar dat heeft dus niet veel effect gehad.
M'n longfunctie was weer iets slechter. Maar echt slecht voelde ik me niet, dus dat was deze keer wel mooi meegenomen :)
Zondag mag ik alweer naar huis, en dinsdag ga ik terug binnen in zeepreventorium.
Had het er hier in ziekenhuis eens overgehad om nog eens te gaan, en ineens is alles beetje in stroomversnelling gegaan, wat nu ook niet de bedoeling was. Maar ja, wie weet helpt het wel. Als is het maar voor even.
Morgen heb ik nog een longfunctie, en dan maar aftellen tot ik naar huis mag! Duim voor me ;)

in times of madness

Speciaal voor Kelly maak ik me vandaag helemaal belachelijk op m'n eigen website.
Laat het duidelijk zijn, het is alleen naar het kapsel waar naar gekeken moet worden, denk de rest maar weg. Oh, en het kapsel is trouwens ook mislukt, haha! Wat ik toch allemaal niet voor je doe hè ;)

Ziehier: M'n nieuwe coupe...



Voor alle duidelijkheid: het zijn dus vlechtjes. Haha!

ik beken...ik ben verslaafd

Ik beken... ik ben verslaafd.

Aan snoepjes. In alles soorten en vormen en smaken; snoepjes met papiertje, snoepjes zonder; lolly's met één kleurtje, lolly's met een tekening. Maar helemaal verzot ben ik op zuurtjes.

Toegegeven, dit keert terug tot in m'n kindertijd. Wat moest het eerlijk zijn om groot te zijn, veel geld te hebben en helemaal alleen naar een snoepjeswinkel te gaan. Om daar dan zo een grappig puntzakje te vullen met al wat jij lekker vond. En dan bond de mevrouw van de winkel er kleurrijke lintjes rond (die je nadien weer moest openprutsen) , en je moest helemaal niets delen met je zus.
Toen ik dus de eerste keer helemaal alleen mocht gaan winkelen, was dat een van de eerste dingen die ik kocht. In kruidvat, zonder kleurrijke lintjes, maar wel in een puntzakje.
Ik ging ook iedere week braaf mee naar de beenhouwer, want tenslotte toen mama betaald had, mochten wij een snoepje kiezen.
Toen we met onze grootouders naar een andere beenhouwer gingen, kregen we een stukje vlees. Toen heb ik besloten dat onze beenhouwer veel beter was :)

Toen ik enkele jaren geleden de slogan van haribo hoorde was ik helemaal gelukkig.
"Haribo maakt kinderen blij. Ouderen horen ook daarbij"
Eindelijk mensen die wisten dat je van snoep gelukkig kon worden. Wat een erkenning!

Ik geef het toe... ik ben verslaafd. En wat dan nog, ik ben gelukkig!

keuzes maken

Een mens moet nu eenmaal keuzes maken. Zo zit het leven ineen. Van hele kleine tot hele grote beslissingen. Soms is het direct duidelijk, en soms denkt m'n dagen, weken, maanden...
Maar beslissen doe je uiteindelijk wel. Maar is het dan het juiste?

Twee weken geleden besloot ik even het mentale boven het fysieke te kiezen. Gewoon omdat ik naar mijn gevoel niet anders kon... Nu, twee weken later, breek me dat zuur op. Ik sta nog steeds achter m'n beslissing, maar omdat ik kies voor het mentale geheim te houden, is er weinig begrip van anderen.

Ik wist dat ik tegenspraak ging krijgen, en heel veel onbegrip... en dat is vandaag ook gebeurt. Ik voel er me nog steeds slecht bij, daarom ook dat ik nu schrijf. Veroordeel mensen niet als je het hele verhaal niet kent... nee, beter, veroordeel mensen nooit. Want alleen jijzelf weet wat er echt in je omgaat. En aan het einde van de rit moet alleen jijzelf met de beslissingen kunnen omgaan. Want jij moet ermee leven.

Nog even voor de duidelijkheid voor enkele mensen die ik de laatste tijd gesproken heb. Ik weet wel duidelijk hoe ik er nu aan toe ben. Ik weet dat het zo niet voortkan. En ik ben volop bezig om naar die ene, zware beslissing toe te gaan.
Maar geef me even het voordeel van de twijfel, en geloof in mij.

Ik weet dat de mensen voor wie dit bedoeld is het nooit zullen lezen, maar dat geeft ook niet. Ik moest het even kwijt.
Voor velen vast een beetje verwarrend, maar ik denk... voor al diegene die ooit voor moeilijke keuzes hebben gestaan... heel herkenbaar.

heruitzending

Vorig jaar plaatste ik hier al eens een post over het vitayaprogramma medisch dossier. Toen was er een aflevering te zien over twee meisjes uit Engeland die op de wachtlijst staan voor een transplantatie. Vanaf vanavond zijn er weer heruitzending. Een aanrader voor wie het vorige keer gemist heeft.

Van de vitayawebsite geplukt: 'Waar het hart van vol is'

In deze aangrijpende reportage volgen we twee dappere meisjes van tien.
Hannah en Kayley moeten een verscheurende beslissing maken. Bij hun geboorte werd vastgesteld dat ze mucoviscidose hadden. Jarenlang vechten ze nu al tegen de ziekte. De aandoening is erfelijk en zorgt voor een toename van bindweefsel in de slijmvliezen die bezet worden door cysten. Hierdoor hebben ze ademhalingsproblemen en hebben ze moeite met de spijsvertering. Beide meisjes bereiken stilaan het punt dat medicatie niet veel meer uithaalt. Als ze beslissen hun naam op de wachtlijst te zetten voor een transplantatie begint een stresserende periode voor de meisjes.

uitzendingstijden:
zondag 14 januari : 22.05u
Maandag 15 Januari: 04:55
Dinsdag 16 Januari: 08:05
Vrijdag 19 Januari: 00:00
Vrijdag 19 Januari: 16:05
Zaterdag 20 Januari: 06:05

Je zit op rozen (Marco Borsato)

Je stapt uit bed en je loopt voorzichtig met je ogen dicht.
Het is donker in huis en je zoekt de knop van het licht.
Half in slaap, je stoot je kop en op de tast loop je naar de kast.

Je trekt een trui van de stapel en je doet hem verkeerd om aan.
Je neemt een sprint van de trap maar ziet je schoenen niet staan.
Je krabbelt op en je bent met mazzel net op tijd voor een snel ontbijt.

En toch zeur je niet want
Je zit op rozen
Al gaat er soms iets onbenulligs mis
Met tussenpozen
zie je in hoe mooi het leven is

Je hebt een bon als je net te laat bij je auto bent
en voor de zoveelste keer sta je met je wiel in een klem.
Als een speer naar het bureau en vliegensvlug naar je baas terug.

En toch zeur je niet want
Je zit op rozen
Al gaat er soms iets onbenulligs mis
Met tussenpozen
zie je in hoe mooi het leven is

Je haalt je schouders op, fluitend loop je door
en elke tegenslag pareer je met een lach
Je kijkt jezelf aan en denkt: ik heb 't leven lief
't is allemaal maar relatief

Je zit op rozen
Gewoon omdat je hier geboren bent
Je zit op rozen
Al gaat er soms iets onbenulligs mis
Met tussenpozen
Zie je in hoe mooi het leven is
Je zit op rozen
Al gaat het af en toe gigantisch mis
Met tussenpozen zie je in hoe mooi het leven is

home sweet home

Wou toch maar even laten weten dat ik terug thuis ben. Sinds vorige week donderdag. Eventjes zag het er weer beetje slechter uit toen ik nachtje heel kortademig was geweest, en me daarna niet zo schitterend voelde. Maar ook dat ging over, en na nog longfunctie te blazen mocht ik dan eindelijk naar huis! Ik had het daar ondertussen ook wel weer gezien.

Niet zo thuisgekomen als anders. Normaal ben ik weer in staat een heleboel te doen na een kuurtje, maar deze keer loopt het enigsinds anders. Nog steeds doodmoe. Alsof m'n lichaam helemaal niet meewilt.
Dan ook maar besloten voorlopig even thuis te blijven i.p.v. naar gent terug te keren. Zo moet ik even niet zelf aan m'n afwas enz denken. Al is dit ook niet de perfecte oplossing zoals de meeste wel weten. Maar voorlopig best nog vol te houden.

Me dan maar volledig op het studeren weer gesmeten. De 16e is m'n eerste examen. Ik denk dat ik van de drie examens die ik zou moeten maken, er toch maar eentje ga laten vallen. Denk dat het anders helemaal niet meer haalbaar is.

M'n nachtrust wordt ook weer grondig verstoord. Het wakker liggen over eeuwige dilemma's en het gemis van iemand bijzonder zou daar wel eens de oorzaak van kunnen zijn.

Al klinkt m'n blogje nu misschien een beetje depri, ... ik ben het niet.
Ik geniet van bij m'n katje te zijn, die nog steeds de liefste en de mooiste is; en van de zon die hier heerlijk op m'n huid schijnt. Ik kijk al weer helemaal uit naar de lente...dan ziet alles er ineens weer stukken vrolijker uit...maar het ziet ernaar uit dat ik nog even geduld zal moeten oefenen.