de mens zit raar in mekaar

Af en toe vraag ik me af waar ik nu weer mee begonnen ben. De wereld laten weten wat ik denk. Hoe haalt iemand het ooit in zijn hoofd?
Ik heb natuurlijk wel mijn redenen... tenslotte hoop ik mijn gedachten zo een beetje beter te ordenen. En hoop ik ook dat mensen hier iets van opsteken. Want als ik één ding geleerd heb de laatste tijd, dan is het wel hoe belangrijk mensen voor elkaar zijn. En om te weten dat er mensen zijn die 'in het zelfde schuitje zitten'. Ik heb alvast veel gehad aan andere blogs die ik gelezen heb. Wat me alleen vaak opvalt is dat het blogs zijn van mensen uit nederland. Waar blijft ons kleine belgenlandje in heel dit verhaal?

Nu ik er toch over bezig ben, gisteren stond ik ineens bij iets stil. Bij het feit hoe vlug iets voor mensen een gewoonte, een routine kan worden. Als mensen vaak iets meemaken staan ze er niet bij stil dat dit voor iemand anders misschien wel een de eerste keer kan zijn.
Wij kunnen nog zoveel anderen hun verhalen horen, of lezen,... proberen te begrijpen, of zelfs denken dat we helemaal weten wat ze voelen. Maar een feit is, ooit komt er een moment dat we het zelf meemaken... pas dan zien sommige in hoe weinige zo toch wel weten. Maar ik vind het belangrijkste dat de mensen rondom, beseffen dat ieder mens anders is. Dat iedereen de gedachte van routine even van zich af houdt. Dat je beseft dat als je iemand tegen komt, dat hoe vaak je het ook al bij andere hebt meegemaakt, het voor deze persoon de eerste keer kan zijn.
Ik weet dat ik nu best wel es verwarrend kan overkomen, maar ja, dan wordt het maar eens tijd dat jullie die grijze hersencellen eens gaan laten werken en er es over nadenken. Wie weet begrijp je wel wat ik bedoel... of kom je wel tot een heleboel andere gedachten.

Ooit... lijkt zo een raar woord. Er zijn dagen waarop ik het woord het liefst uit de woordenboek zou doen verdwijnen. Zo van die dagen waarop je toch niet verder kijkt. Of gewoon even realistisch bent. Of even alle hoop verloren...
En dat zijn er dagen, waarop het het mooiste woord op aarde kan lijken. Dan vind je je dromen weer, en durf je er ook werkelijk in geloven. Dan denk je... ooit lukt dit me wel.
Ik wou dat er alleen nog van die laatste dagen waren, maar spijtig genoeg begin ik te beseffen dat ik meer van die andere dagen krijg. Alleen besef ik een ding heel goed, ... even ergens niet meer in geloven, betekent nog niet dat je het helemaal opgeeft.